Na ζήσουμε!!

27 Αυγούστου η επέτειος των 4ων χρόνων από το γάμο μας..
Το γιορτάσαμε πολύ ήσυχα σε ταβερνάκι :)
Να ζήσουμε!

Βουτιές ... συνεχεια

πάλι σε πισίνα, αυτή τη φορά από τη Λέρο

Λέρος 2009, Φωτογραφίες

Θέατρο Σκιων: Καραγκιόζης

Στην παιδική χαρά της γειτονιάς, στήθηκε το σεντόνι. Στο σεντόνι ο γνωστός μας Καραγκιόζης, και η παρέα του, θεατές ολα τα παιδάκια της περιοχής, καραγκιοζοπαίχτης ο πολύ ταλαντούχος κος Μάνθος Αρμπελιάς.
Η εκδήλωση αυτή ήταν στα πλαίσια των εκδηλώσεων για τα Ιπποκράτεια 2009
περάσαμε πολύ ωραία!και του χρόνου!
η Αννα παρατήρησε ότι ο καραγκιόζης είχε πολύ δυνατή φωνή, και ότι είπε μόνο "θα φάμε, θα πιούμε, ..." το "νηστικοί θα κοιμηθούμε" δεν το είπε (άφησε να το πούν οι θεατές)

Γυρίσαμε ενθουσιασμένοι και τραυματισμένοι

Γυρίσαμε λοιπόν απο τη πανέμορφη Λέρο. Το νησί φανταστικό, πολύ γραφικό, με τέλειες ταβέρνες (θα ακολουθήσει φωτορεπορτάζ)

Αλλα είχαμε και κάποιες αναποδιές....

1)πηγαίνοντας με το μπλου σταρ, μου χύθηκε ο καφές πάνω στην άσπρη μου φούστα και πήγα στο ξενοδοχείο σαν την κυνηγημένη, καταντροπιασμένη.

2) πάτησα ένα ξύλο στην πισίνα (αυτό που βγαίνει από τον κορμό του φοίνικα) και μου σκίστηκε το αριστερό μου πέλμα.
τωρα έχει κλείσει η πληγή, αλλα με πονάει το πρήξιμο. Αραγε ποιός φταίει; αυτοί που ο κήπος τους δεν ήταν και τόσο περιποιημένος ή εγω που περπατούσα ξυπόλυτη;

3) η Αννα πάτησε σφήκα (ή μέλισσα δεν πρόλαβα να δω). Ευτυχώς δεν πρέπει να την τσίμπησε πολύ, γιατί είχε μόνο μια γρατζουνιά και λίγο πρήξιμο. Τωρα αν την πόναγε δεν μπορώ να καταλάβω γιατί αυτό το παιδί (καλά να'ναι) δεν εκφράζει πόνο.

4) κατεβαίνοντας στο γκαράζ στο πλοίο, μου έπιασε το δάχτυλο η αυτόματη πόρτα στο άνοιγμά της. Την κράταγα για να περάσει η Αννα, (τί μου ηρθε να την κατεβάσω από το sling?) και μου πήρε το χέρι μέσα. Πόνεσα πάρα πολύ, αλλα πιο πολύ φοβήθηκα ότι το χέρι μου θα μείνει εκεί. φώναζα βοήθεια και μας άκουσε όλο το πλοίο.Μαζευτηκε κόσμος οι οποίοι τράβαγαν την πόρτα που φυσικά δεν έκλεινε με τίποτα.. Μετά από λίγο (μου φάνηκε αιώνας) ήρθε ένας κύριος και πάτησε το κουμπί για να κλείσει η πόρτα και απελευθερώθηκα. Η Αννα κατατρόμαξε και έκλεγε το μωρό μου. Μετά με όση δύναμη είχεα (πολύ λίγη) την έβαλα στο κάθισμά της, την έδεσα, και λιποθύμησα. ευτυχως πρόλαβα να πω σεέναν νεαρό που ήταν δίπλα ότι δε νιώθω καλά και να έχει το νού του. η Αννα δεν κατάλαβε τίποτα από αυτό.
Αλλα ακόμα η καημένη με ρωτάει "γιατί έλεγες βοήθεια;" , "γιατί σου έπιασε το χεράκι;"

αχ.. ο άντρας μου λέει ότι δε με ξαν'αφήνει να πάω πουθενά μόνη μου...
πάει έχασα την εμπιστοσύνη του
(θα γύρναγε με το μεσημεριανό εκείνος που θα τελείωνε από τη δουλειά γιατί δε βρήκαμε για το αυτοκίνητο τότε)

Αχ.. αυτά.. πάει και αυτό

Καλημέρα από Άλιντα