Ο αποθηλασμός μας

Από τις 6 Μαρτίου 2012, η Ερατώ (21 μήνων) δεν έχει θηλάσει. Πιστεύω ότι έχει έρθει το τέλος αυτής της υπέροχης σχέσης, μια σχέση που ξεκίνησε αμέσως μόλις γεννήθηκε πηγαίνοντας με τη δική της θέληση προς το στήθος μου… από τότε ήμασταν αχώριστες. Προτιμούσε το γάλα της μαμάς περισσότερο από οποιοδήποτε δελεαστικό έδεσμα, και όταν τη ρώταγαν πιο γάλα είναι πιο ωραίο, έλεγε «μαμάς». Στην αρχή η μόνη της πηγή θρέψης, στη συνέχεια συνοδευτικά και τώρα προς το τέλος μόνο για να ηρεμήσει, να χουχουλιάσει, να ξεκουραστεί, να βαρεθεί, να κάνουμε αγαπούλες, να με νιώσει κοντά της.

Εκείνη φαίνεται έτοιμη, ίσως και πιο έτοιμη από εμένα. Ενώ ήταν απόφαση πιο πολύ δική μου παρά δική της, φαίνεται να το δέχεται πιο καλά από μένα. Στην αρχή μου ζήταγε «γαλά» (με τόνο στη λήγουσα), της έλεγα ότι η μαμά δεν έχει πια γάλα, αλλά έχει πολλές αγκαλιές, και κλαίγοντας μου έλεγε «γκαλιά»… μετά από μια μέρα δε μου ζητάει καθόλου. Μόνο καμιά φορά μου λέει «γκαλιά εκεί» και μου δείχνει την πολυθρόνα που συνήθως θήλαζε.

Είναι συγκινητικό, το μωρό μου το μικρό μου Ερατάκι μεγάλωσε, ωρίμασε και τόσο εύκολα δέχτηκε την απόφασή μου να αποθηλάσουμε. Δε με έχει πια ανάγκη, τουλάχιστον όχι τόσο άμεσα…

Σε ευχαριστώ Ερατώ μου για το ταξίδι αυτό που κάναμε μαζί, ατέλειωτης αγάπης και στοργής, με έκανες να νιώθω πολύ χρήσιμη και πήρα πολύ ζεστασιά!

Θα ’μαι δίπλα σου, δίνοντάς σου άπειρες αγκαλιές, χωρίς γαλά, στεγνές… αλλά πολύ ζεστές!