Ατυχηματάκι

Αχ.. το ζήσαμε και αυτό...
Την Παρασκευή 8 Ιανουαρίου είχαμε πάει με το Αννάκι στο ΙΚΕΑ. Επαιζε με μια φίλη της στον παιδότοπο του εστιατορίου στον 1ο όροφο, και εγω συζητούσα με μια δικιά μου φιλη. Ξαφνικά τη βλέπω να κλαίει και θορυβούμαι (δεν κλαίει συχνά όταν χτυπάει). Η φίλη μου τρέχει κοντά και εγω ακολουθώ ψύχραιμη. Η φίλη μου μου λέει "έχει αίματα" και εγω παγώνω... αρχίζουν τα χέρια μου να τρέμουν. Το αίμα τρέχει από το κεφάλι της, από την αριστερή πλευρά μέσα από τα μαλλιά. Η μπλούζα και το φανελάκι της αρχίζουν και ποτίζουν με αίμα.. εγω ανησυχώ υπερβολικά και ζητάω από μια υπάλληλο να μας πάει στο Α' βοηθειών. Την παρακαλώ να μην δείχνει την ανησυχία της γιατί η Αννα δεν είχε εικόνα, παρα μόνο ότι πόναγε. Σε όλη τη διαδρομή έκλαιγε ... το μωράκι μου. Εγω της μίλαγα ήρεμα και της έλεγα ότι πρέπει να τη δει ο γιατρός.
Στο Α'βοηθειών, καλέσαν ασθενοφόρο για να πάμε στο ΕΚΑΒ στο αεροδρόμιο. Ευτυχώς το αίμα είχε σταματήσει. Φτάνοντας εκεί, την παρέλαβε ένας πολύ γλυκός γιατρός που την κράταγε όλο αγκαλιά. Της έκανε ράμματα :( Εγω δεν έμεινα σε όλη τη διάρκεια δίπλα της γιατί είχα τάσεις λιποθυμίας, και δεν έπρεπε με τίποτα να τα χάσω... Οταν μου μίλαγε, πήγαινα δίπλα της κατευθείαν. Είχε σταματήσει να κλαίει, μονο που φώναζε "ααα!!πονάω!!" και μου ράγιζε την καρδιά..
Μόλις τελειώσαμε (μου φάνηκε αιώνας) μου είπαν ότι είναι πολύ παλικάρι και τους βοήθησε πολύ που στεκόταν ακίνητη.
Πήγαμε πίσω στο ΙΚΕΑ και μας κεράσαν παγωτό.. τα είχαμε σχεδόν ξεχάσει όλα....
Στη συνέχεια το πρόγραμμα ήταν να συνεχίσουμε με την παρέα για μια ακόμα συνάντηση που η Αννα περίμενε πώς και πώς. Τη ρώτησα πολλές φορές αν θέλει να το αναβάλουμε και να πάμε σπίτι και αρνιόταν. Δεν ήθελα να την προκαταβάλλω αρνητικά και συνεχίσαμε το πρόγραμμά μας. Η όρεξή της ήταν πολύ καλή, το ίδιο και η διάθεσή της.
Ο παιδίατρος που του τηλεφωνησα μου είπε να μην πάρει αντιβίωση παρόλο που έτσι  μου είχαν πει στο ΕΚΑΒ.
Προς το τέλος της μέρας με ρώτησε να της αφηγηθώ τι έγινε, αλλα είδα ότι τα επίμαχα σημεία δεν ήθελε ακόμα να τα συζητήσουμε.
Την επόμενη μέρα, ξαναπεράσαμε από το σημείο για να πάμε στο αεροδρομιο. Τη ρώτησα αν θέλει να ξαναπάμε στο ΙΚΕΑ όταν έρθουμε Αθήνα και μου είπε "ναι". Τη ρώτησα αν θέλει να πάμε με την παρέα που είχαμε πάει και μου είπε, "Ναι, μόνο που να περιμένουμε να μεγαλώσει λίγο η .... γιατί είναι μικρή και με χτυπάχει και με σπρώχνει, χωρίς να το καταλαβαίνει". ...

Οταν ήρθαμε στο νησάκι μας, αφηγηθηκαμε την περιπέτειά μας στον μπαμπά, που δεν είχε ενημερωθεί μέχρι εκείνη τη στιγμή. Ηταν πολύ πιο ψύχραιμος και με βοήθησε να δω τα πράγματα με άλλο μάτι.. Πέρασε και το πρώτο 24ωρο και όλα μια χαρά.


Να πάει και να μην ξανάρθει αυτή η μέρα

Παρόλαυτά, είμαστε καλά (όλοι) και σας στέλνουμε  τα φιλιά μας!!

Γυρίσαμε ενθουσιασμένοι και τραυματισμένοι

Γυρίσαμε λοιπόν απο τη πανέμορφη Λέρο. Το νησί φανταστικό, πολύ γραφικό, με τέλειες ταβέρνες (θα ακολουθήσει φωτορεπορτάζ)

Αλλα είχαμε και κάποιες αναποδιές....

1)πηγαίνοντας με το μπλου σταρ, μου χύθηκε ο καφές πάνω στην άσπρη μου φούστα και πήγα στο ξενοδοχείο σαν την κυνηγημένη, καταντροπιασμένη.

2) πάτησα ένα ξύλο στην πισίνα (αυτό που βγαίνει από τον κορμό του φοίνικα) και μου σκίστηκε το αριστερό μου πέλμα.
τωρα έχει κλείσει η πληγή, αλλα με πονάει το πρήξιμο. Αραγε ποιός φταίει; αυτοί που ο κήπος τους δεν ήταν και τόσο περιποιημένος ή εγω που περπατούσα ξυπόλυτη;

3) η Αννα πάτησε σφήκα (ή μέλισσα δεν πρόλαβα να δω). Ευτυχώς δεν πρέπει να την τσίμπησε πολύ, γιατί είχε μόνο μια γρατζουνιά και λίγο πρήξιμο. Τωρα αν την πόναγε δεν μπορώ να καταλάβω γιατί αυτό το παιδί (καλά να'ναι) δεν εκφράζει πόνο.

4) κατεβαίνοντας στο γκαράζ στο πλοίο, μου έπιασε το δάχτυλο η αυτόματη πόρτα στο άνοιγμά της. Την κράταγα για να περάσει η Αννα, (τί μου ηρθε να την κατεβάσω από το sling?) και μου πήρε το χέρι μέσα. Πόνεσα πάρα πολύ, αλλα πιο πολύ φοβήθηκα ότι το χέρι μου θα μείνει εκεί. φώναζα βοήθεια και μας άκουσε όλο το πλοίο.Μαζευτηκε κόσμος οι οποίοι τράβαγαν την πόρτα που φυσικά δεν έκλεινε με τίποτα.. Μετά από λίγο (μου φάνηκε αιώνας) ήρθε ένας κύριος και πάτησε το κουμπί για να κλείσει η πόρτα και απελευθερώθηκα. Η Αννα κατατρόμαξε και έκλεγε το μωρό μου. Μετά με όση δύναμη είχεα (πολύ λίγη) την έβαλα στο κάθισμά της, την έδεσα, και λιποθύμησα. ευτυχως πρόλαβα να πω σεέναν νεαρό που ήταν δίπλα ότι δε νιώθω καλά και να έχει το νού του. η Αννα δεν κατάλαβε τίποτα από αυτό.
Αλλα ακόμα η καημένη με ρωτάει "γιατί έλεγες βοήθεια;" , "γιατί σου έπιασε το χεράκι;"

αχ.. ο άντρας μου λέει ότι δε με ξαν'αφήνει να πάω πουθενά μόνη μου...
πάει έχασα την εμπιστοσύνη του
(θα γύρναγε με το μεσημεριανό εκείνος που θα τελείωνε από τη δουλειά γιατί δε βρήκαμε για το αυτοκίνητο τότε)

Αχ.. αυτά.. πάει και αυτό