Ήθελα να ενημερώσω όλους τους φίλους μας ότι γεννήσαμε!! Την Πέμπτη 1η Ιουνίου στις 12.00 ήρθε στον κόσμο ο άγγελός μας 3600 και 55(!)cm. Θα σας αφηγηθώ λεπτομερώς την εμπειρία μου
Κατά της 00.15 ξημερώματα Πέμπτης ένιωσα τον πρώτο πόνο, δεν ήμουν σίγουρη αν ήταν αυτό που τόσες μέρες περίμενα… στις 02.00 εγώ είχα πια σιγουρευτεί πήρα το γιατρό μου και μου είπε να περιμένω και να προσπαθήσω να κοιμηθώ, και αν δεν μπορέσω να τον ξαναπάρω σε 1 ώρα. Φυσικά δεν μπόρεσα να κοιμηθώ, τον ξαναπήρα και μου λέει, «ωραία, σήμερα θα γεννήσουμε!!» Του είπα ότι δε θέλω να πάω ακόμα στο μαιευτήριο και θέλω να περάσω τις πρώτες ώρες του τοκετού σπίτι μου. Μου είπε εντάξει εγώ σηκώθηκα, έκανα μπάνιο, καλλωπίστικα, μάζεψα κάτι τελευταία πραγματάκια για τη βαλίτσα, έφτιαξα κάτι στο Γιώργο να φάει ο οποίος κοιμόταν και δεν τον είχα ξυπνήσει επειδή ήξερα τι θα επακολουθήσει. Κατά τις 5.30 ξεκινήσαμε για το μαιευτήριο. Είχα συστολές περίπου κάθε 6-8 λεπτά αλλά ο πόνος αρκετά ανεκτός. Ο Γιώργος τραγούδαγε στο δρόμο «πάμε μαιευτήριο να φέρουμε τη μπέμπα» και εγώ γέλαγα και πόναγα ταυτόχρονα.
Στο μαιευτήριο με παρέλαβε η προϊσταμένη και μετά κάποιες τυπικές διαδικασίες (ας μη σχολιάσω) πήγα στην αίθουσα συστολών. Σε λίγο ήρθε και ο Γιώργος με τη ρόμπα του χειρουργείου. Οι πόνοι είχαν αρχίσει και γίνονταν πολλοί δυνατοί. Ο γιατρός μου έκανε ρήξη ωοθυλακίου και οι πόνοι φτάσανε στο αποκορύφωμα, και κάθε 3-4 λεπτά υπέφερα. Τους ζήτησα να κλείσουν πόρτες και φώτα για να μπορέσω να νιώσω μόνη μου. Όταν ένιωθα συστολή έκλεινα τα μάτια μου και έφερνα στο μυαλό μου το μωρό ότι κατεβαίνει και ότι κάθε πόνος με φέρνει πιο κοντά στην στιγμή που τόσο περίμενα, 9 μήνες τώρα. Αυτό με βοήθησε πολύ να αυτοσυγκεντρώνομαι και να μην πονάω τόσο. Η μαία με είχε βάλει στο πλάι και είχα βγάλει τη ζώνη που ακούς την καρδιά του μωρού και κάθε τόσο έμπαιναν στο δωμάτιο γιατί δεν ακούγαν το μωρό. Η μαία μου κράταγε με το χέρι της τον αισθητήρα αυτόν και μπορούσα λίγο να γυρνάω άνετα χωρίς τη ζώνη, να σηκώνομαι λίγο από το κρεβάτι, να κάνω καμια βόλτα, χωρίς να πρέπει να είμαι ανάσκελα συνέχεια…. Σε κάποια στιγμή οι πόνοι έγιναν ανυπόφοροι στη μέση-πλάτη…, ο Γιώργος μου έπιανε το χέρι και μου έδινε κουράγιο, μου έκανε μασάζ στη μέση, με χαιδευε και μου συμπαραστεκόταν πολύ.. σε πολύ λίγο χρόνο μου είπε ο γιατρός ότι η διαστολή είναι πλήρης και μέσα σε μία ώρα έχουμε γεννήσει.
Οι πόνοι πολύ έντονοι αλλά και η ανυπομονησία ακόμα μεγαλύτερη! Το μωράκι είχε φτάσει πολύ χαμηλά και ήθελα να σπρώχνω, μου δείξαν πώς και όλοι μαζί με ενθάρρυναν, ο Γιώργος πάρα πολύ. Με μετέφεραν σε μία άλλη αίθουσα. Κατά τη μεταφορά η Λαμπρινή (η μαία) μου εκλεινε τα μάτια για να μη χάσω την αυτοσυγκέντρωσή μου. Στην καινούργια αίθουσα έμεινα περίπου ένα τέταρτο (εγώ νόμιζα ότι ήμουν εκεί 1 βδομάδα). Μετά την τελευταία εξώθηση ενιωσα μια μεγάλη ανακούφιση και το σώμα μου να πλημμυρίζει με χαρά, ρίγος και συγκίνηση. Είχα το κοριτσάκι μου στην αγκαλιά μου. Το αγγελούδι μου που τόσο λεπτομερώς είχα ονειρευτεί! Μα ήταν πολύ πιο όμορφη και από τα όνειρά μου. Την κράταγα αγκαλιά και έκλαιγα, για πολύ ωρα, το ίδιο και εκείνη, και ο Γιώργος φυσικά!
Μετά την πήραν να την καθαρίσουν, εμείς δεν την αφήναμε από τα μάτια μας και μας τη φέρανε πλυμένη. Ένιωθα ότι είχα όλο το χρυσάφι του κόσμου στα χέρια μου. Εκείνη την ώρα μου κάνανε τα ράμματα και πόναγα λιγάκι. Παραπονέθηκα στη μαία αλλά μου είπε «κρίμα δεν είναι να σου κάνω τώρα αναισθησία για 2 ράμματα?» δεν ήταν 2 αλλά δεν με πείραζε.. αφού ολοκληρώθηκε αυτή η διαδικασία, με βγάλανε να δω τους γονείς μου, τη γιαγιά μου και την κολλητή μου που περίμεναν απέξω. Συγκινήθηκα πολύ που τους είδα. Το μωρό το είχαν δει και μου είπαν και εκείνοι αυτό που είχα δει και από μόνη μου ότι είναι το πιο όμορφο του κόσμου!
Μετά η μαία είπε αν θέλω να θηλάσω το μωρό και ξαναπήγαμε οι 3 μας στο δωμάτιο ωδινών. Η μπέμπα είχε ανοίξει τα μάτια της και κοίταγε και της συστηθήκαμε με το Γιώργο. Ήταν η πρώτη φορά που ήμασταν η οικογένεια μας μαζί. Ήρθε και η μαία για να μου δείξει πώς να τη θηλάσω και προσπαθήσαμε λιγάκι, όχι με μεγάλη επιτυχία. Στην ανάνηψη έκατσα ένα δεκάλεπτο και μετά με πήγαν στο δωμάτιο. Το μωρό μου το έφερναν πολύ συχνά γιατί είχα ζητήσει αποκλειστικά μητρικό θηλασμό. Υπήρχαν μέρες (νύχτες πιο πολύ) που μου την έφερναν κάθε ώρα… παρά την κούραση χαιρόμουν πολύ να τη βλέπω και να την κάνω να μην κλαίει. Τώρα έχω πάρει το «κολάι». Είναι πολύ ήσυχη και τρώει αρκετά καλά. Της έχω πει για όλους και σχεδόν όλα όσα ξέρω. Τα πιο πολλά τα έχω κάνει και τραγούδι, άλλα παραμύθι..! είναι πολύ ωραία να έχεις μωρό
Μπέμπα μου, μου έδωσες να καταλάβω τι σημαίνει ευτυχία και ότι σε ένα σου βλέμμα όλα τα άλλα είναι μηδαμινά. Σε ευχαριστούμε για τα πρωτόγνωρα αυτά μοναδικά συναισθήματα. Θα σε φροντίζουμε και θα σε αγαπάμε για όλη μας τη ζωή
