Η γέννηση της Ερατούς

Βρηκα λίγο χρόνο και κατέγραψα την εμπειρία μου γιατί σε λίγο θα αρχίσω να ξεχνάω πάλι



Παρασκευή 4 Ιουνίου 2010

Η γέννηση της Ερατούς

Κατά τις 00.30 μέσα στον ύπνο μου αισθάνομαι κάτι ελαφρυά πονάκια. Σαν περιόδου που έρχονται και φεύγουν. Σκέφτομαι ότι μπορεί να έχει έρθει η ώρα, μέχρι τη 01:00 περίπου, κοιμάμαι και ξυπνάω, κοιμάμαι – ξυπνάω. Οι πόνοι σιγά-σιγά δυναμώνουν και σηκώνομαι από το κρεβάτι. Ο τοκετός είχε ξεκινήσει. Έκανα βόλτες στο στο σαλόνι, στην κουζίνα, έκατσα λίγο στη βεράντα μας κοιτώντας τη θάλασσα. Όλο σκεφτόμουν ότι η ώρα έχει φτάσει και το πρωί θα έχω αγκαλιά το μωρό μου. Χαμογελω σκεφτόμενη ότι περίμενε τα γενέθλια του μπαμπά της για να έρθει και εκείνη στον κόσμο την ίδια μέρα  Χάιδευα την κοιλιά μου και ένα παιχνιδάκι της Άννας που μου είχε δώσει, από αυτά τα μικρά που τα kinder που χωράνε σε μια χούφτα. Κατά τις 2 οι πόνοι είχαν γίνει ανά 7-10λεπτο. Παίρνω τηλέφωνο την Ευαγγελία (μαία) και μου λέει «Ωραία, σήμερα είναι η μέρα μας!! ξαναπάρε με όταν γίνουν 5 λεπτοί» Μπαίνω στην μπανιέρα, είχα δίπλα μου ένα κεράκι λεβάντα και με χαλάρωνε τόσο μα τόσο πολύ! Το ζεστό νερό ήταν πολύ ανακουφιστικό… Στις 2.30 οι πόνοι είχαν γίνει 3 λεπτοί και ξαναπαίρνω την Ευαγγελία που μου είπε ότι έχει ήδη ξεκινήσει και έρχεται. Συνέχισα τις βόλτες στο σπίτι. Κάποια στιγμή ξύπνησε η Άννα και σηκώθηκε. Με ρώτησε γιατί είχα κλείσει την πόρτα του δωματίου της και της είπα ότι επειδή είχε πολλά κουνουπια. Συμφώνησε ξαναξάπλωσε και δεν ξανασηκώθηκε παρά στις 7 το πρωί… (δεν έχει ξαναγίνει ποτέ αυτό). Ξαναβγήκα έξω και κοίταγα τη θάλασσα και τα ελάχιστα αυτοκίνητα στον παραλιακό δρόμο… οι πόνοι συντόμευαν και δυνάμωναν

Η Ευαγγελία ήρθε πολύ γρήγορα, στις 3.10. Η καγκελόπορτα ήταν κλειδωμένη και αναγκάστηκα να κατέβω σιγά-σιγά μέχρι έξω να τις ανοίξω. Περπάταγα-σταμάταγα-περπάταγα – σταμάταγα. Με τα πολλά ανεβήκαμε πάνω στο δωμάτιό μου. Με εξέτασε και μου είπε ότι πάμε πολύ καλά και η διαστολή είναι ήδη 7. Όμως το αμνιακό υγρό είναι πάρα πολύ και το μωρό εκτός λεκάνης. Θα πρέπει να σπάσουμε τα νερά για να κατέβει. Δεν κατάλαβα τίποτα, μόνο ζεστό υγρό να τρέχει. Ωραία μου λέει, τώρα έχει κατέβει πολύ χαμηλά το μωρό. Θα πρέπει σε κάθε συστολή να κάθεσαι σε βαθύ κάθισμα και να σπρώχνεις τον αέρα προς τα κάτω. Αυτό μου φάνηκε πολύ κουράστικό, και έκατσα λίγο στην τουαλέτα κάνοντας το ίδιο. Μετά από 2-3 συστολές ξαναπήγαμε στο δωμάτιό μας . Τώρα πιά κάθε πόνος είναι αφόρητος,, έχω ιδρώσει τόσο πολύ που είμαι σα βρεγμένη, όλα τα μαλλιά μου, η πλάτη μου όλα! της λέω ότι δεν αντέχω άλλο (εκείνη την ώρα ήθελα να μου κάνουν καισαρική με ολική νάρκωση ή ευθανασία ) και μου λέει ότι είμαστε πάρα πολύ κοντά. Μού είπε να κάτσω όπως με βολεύει. Το μωρό είχε κατέβει πάρα πολύ. Η ώρα ήταν 4 παρά 5. Μου λέει μέχρι τις 4 θα  ‘χουμε γεννήσει. Με 2 έντονα σπρωξίματα βγαίνει το κεφάλι και η Ευαγγελία το ξεμπλέκει από την περιέλιξη του λώρου. Πιάνω και εγώ το κεφάλι και πια το νιώθω ότι η μπέμπα μας είναι εδώ.. τα χέρια μου τρέμουν. Μου λένε τώρα να μην σπρώξω καθόλου, μου κάνουν μασάζ στο περίνεο με τα χέρια τους. Εγω κρατάω το κεφάλι του μωρού με τρεμάμενα χέρια. Βγαίνουν οι ώμοι με το χεράκι μαζί και γλυστρει όλο το σώμα.. Μου το βάζουν πάνω μου και εγω κλαίω δυνατά και συνέχεια. Τα δάκρυά μου τρέχουν ποτάμι και δεν μπορώ να δω καθαρά το θησαυρό μου. Είναι λίγο μπλε, ακούνητη και άπνοη. Της κάνουν μασάζ και γελάνε μεταξύ τους λέγοντάς μου να μου ζήσει. Την έχω αγκαλιά και τα χέρια μου τρέμουν. και τα πόδια μου τρέμουν, τρέμω ολόκληρη από συγκίνηση. Μου λένε να της φυσήξω το πρόσωπο και τότε πήρε την πρώτη της ανάσα, σα να έχει βγει από μακροβούτι και βάζει τα κλάμματα. Ανοίγει τα μάτια της και με κοιτάει στα μάτια, σταματάει να κλαίει και κοοιτιόμαστε. Μα πόση ευτυχία μπορεί να χωρέσει σε δύο τόσα δυο μικρά ματάκια..

Μετά από λίγο κόψαν το λώρο. Περιμέναμε αρκετή ώρα μέχρι να σταματήσει να πάλλεται και να πάρει το μωρό όλο το ομφαλοπλακουντιακό αίμα που είναι τόσο σημαντικό για την υγεία του. Ο πλακούντας, μου λένε, έχει ξεκολλήσει και περιμένουμε να βγει. Αν θυμάμαι καλά έκανε αρκετή ώρα. Με μια σύσπαση βγήκε.

Η μαμά μου μένει από κάτω και έχουμε εσωτερική σκάλα. Την πήρα τηλέφωνο και της λέω «Να μας ζήσει!!» και δεν πίστευε στα αυτιά της. Ήρθε πάνω με τις νυχτικιές χωρίς να μπορεί να αρθρώσει λέξη. Μόνο έκλαιγε και φίλαγε τα κορίτσια λέγοντας τους «Σας ευχαριστώ». ούτε οι γονείς μου είχαν ακούσει τίποτα...

Η μπεμπούλα θήλασε αμέσως για καμιά ώρα, μετά κοιμήθηκε. Η Αννα ξύπνησε το πρωί και ήρθε μέσα στο δωμάτιό μου. Μόλις είδε το μωρό γούρλωσε τα μάτια της. Το μωρό μας είναι;;; μου λέει … Πολύ όμορφη είναι.. και μετά ήθελε όλο να την αγκαλιάζει και να τη φιλάει.
Πήρα τηλέφωνο την άντρα μου που δε πρόλαβε να’ναι κοντά. Θα ερχόταν εκείνη τη μέρα το απόγευμα. Του έλεγα όλο το χρονικό και δε μιλούσε γιατί έκλαιγε.. ήταν πολύ ευτυχισμένος που μας άφησε 2 και θα μας βρει 3!!

 
Έτσι ήρθε στον κόσμο η Ερατώ μας. Τόσο απλά, τόσο ευλογημένα, χωρίς τυμπανοκρουσίες, ορούς, άγχη και παυσίπονα
 
Φωτογραφίες δεν έχω. Έχω μόνο βίντεο της εξοδου που δεν είναι δημοσιεύσιμο Σας ευχαριστώ για τις ευχές και ευχομαι και στις υπόλοιπες επιτοκούλες μας τα καλύτερα!!

ΥΓ: Δε θέλω να μπω στη διαδικασία να υπεραμυνθώ του φυσικού τοκετού. Οποια κοπέλα την ενδιαφέρει πραγματικά και το σκέφτεται ευχαρίστως να τη βοηθήσω όσο μπορώ, αλλα υπάρχουν πολύ πιο ειδικοί από μένα.
Επίσης να σας πω ότι όπως είπα και παρπάνω δεν έιναι για όλους τους ανθρώπους. Και δεν το λέω με κανένα ύφος. Απλώς κάποιοι νιώθουν ασφάλεια στο νοσοκομείο, κάποιοι όχι, απλώς επειδή στον τοκετό παίζει μεγάλο ρόλο να νιώθεις ασφάλεια πρέπει η μαμά να το'΄χει το νου της ότι πρέπει να'ναι ήρεμη και όχι φοβισμενη. αν πας να γεννήσεις και φοβάσαι, δεν είσαι σίγουρος κτλ μπορεί να μπλοκάρεις τη διαδικασία.
Εγω και μόνο στην ιδέα ότι θα πήγαινα στο μαιευτήριο και θα με βάζαν σε αναπηρικό καροτσάκι, θα μου κοτσάραν τον ορό και θα ζούσα μια αγωνία μην τυχόν μου βάλουν ναρκωση, μην το ένα μην το άλλο, ξενέρωνα και αγχωνόμουν πολύ με την ιδέα!!
Επίσης σπίτι γίνονται όλα με το ρυθμό το δικό σου. Δε σε βιάζει κανείς, όλοι μιλάνε χαμηλόφωνα, υπάρχει άλλο κλίμα (σύμφωνα με τις δικές μου εμπειρίες το λέω).

Ημουν μόνη μου, αλλά οι γονείς μου ήταν από κάτω. Αν χρειαζόταν κάτι (η Αννα) θα ερχόντουσαν να την πάρουν.
Αν χρειαζόμουν εγω κάτι (μου είχαν πει ότι ο μόνος παράγοντας που θα μας μεταφέρει είναι να μην προχωράει ο τοκετός που στην περίπτωσή μου επειδή ξέρουμε- απο πρότερη εμπειρία- ότι η μήτρα μου προχωράει μια χαρά είμαστε ακόμα πιο σίγουροι οτι δε θα συμβεί), θα μεταφερόμουν με τις μαίες

Εγω ενιωθα πολύ μεγάλη ασφάλεια με την Ευαγγελία, και με την επιλογή αυτή. Πιστεύω ότι ήταν το καλύτερο για μένα και το μωρό αλλα δεν μπορώ να σας το εξηγήσω ακριβώς. Και το αποτέλεσμα έδειξε ότι λειτούργησε το σώμα μου πολύ θετικά και σε άλλο περιβάλλον (αν δεν ένιωθα καλά) μπορεί να μπλόκαρε η διαδικασία γιατί είναι η φύση της τέτοια που εξαρτάται από το ψυχολογικό.

 Δεν νιωθω κανέναν ηρωισμό, έπρεπε να το ζήσετε απο κοντά να δείτε πόσο απλά είναι όλα, ενιωθα πολύ καλύτερα να'μαι μόνη μου γιατί οι γονείς μου αγχώνονται και τα χάνουν. Αφού οι μαίες δεν είχαν πρόβλημα να μην είναι άλλος μαζί, το προτίμησα.

ουφ.
Πάω να θηλάσω γιατί είναι 3η μέρα και μπορεί να μας ανέβει ίκτερος