Ταρτούφος ή οι απατεώνες

Φωτο από Cosmopoliti

Χτες το απόγευμα πήγαμε στο Θέατρο! Το γεγονός αυτό από μόνο του είναι λόγος να είμαι πολύ χαρούμενη και ενθουσιασμένη σήμερα. Ως μαμά, τριών παιδιών και μάλιστα αποκεντρωμένη, δεν έχω τη δυνατότητα ούτε στο ελάχιστο να έχω τις συνήθειες του παρελθόντος, ειδικά στις εξόδους. Για καλή μου τύχη όμως, οι φιλόμουσες μαμάδες στην περιοχή είναι πολλές και πάντα καταφέρνουμε να πάμε μια θεατρότσαρκα !

Χτες πήγαμε στο θέατρο Τζένη Καρέζη, στον Ταρτούφο του Μολιέρου.

Το στόρυ πάνω κάτω είναι γνωστό:  Μιλάει για έναν άνθρωπο της εκκλησίας, τον Ταρτούφο που μπαίνει σε μια φαινομενικά καθωσπρέπει οικογένεια της αστικής τάξης, την εκμεταλλεύεται και της ασκεί πολύ μεγάλη εξουσία. Ο πατέρας-αρχηγός της οικογένειας,  ο Οργκόν είναι τόσο τυφλωμένος από το θαυμασμό του, που αφήνει τον Ταρτούφο να τον χειρίζεται συναισθηματικά και οικονομικά. Κάποια στιγμή ο Οργκόν «ξυπνάει», αλλά δεν αρκεί αυτό για να δοθεί η λύτρωση. Τη λύση φέρνει ο Βασιλιάς (πόσο βασιλικός πια αυτός ο Μολιέρος) που εμφανίζεται μόνο στο τέλος, λύνει τα προβλήματα και φεύγει.

Ως μια απλή θεατής, χωρίς την παραμικρή γνώση για τα τεχνικά γνωρίσματα, η παράσταση μου άρεσε πολύ.  Για μια ακόμα φορά, όπως πάντα μου συμβαίνει στα κλασσικά έργα, βρήκα στοιχεία του εαυτού μου και των γύρω μου. Είναι γοητευτικό να βλέπεις γνωστά σου πρόσωπα σε Μολιερικούς χαρακτήρες! Είναι πολύ εντυπωσιακό, ένα έργο που γράφτηκε 300 χρόνια πριν, να είναι τόσο επίκαιρο χωρίς να είναι καιροσκόπο. Και τι εννοώ με αυτό; Δε μίλησε για την κρίση που θα μπορούσε, δε μίλησε για αριστερούς και φιλελεύθερους, που θα μπορούσε. Μίλησε μόνο για την απατεωνιά και το μακρύ της χέρι. Ο τρόπος που προσεγγίστηκε ο ρόλος του Οργκόν ήταν ενδιαφέρων (μόνο σε μένα φαίνεται άσχημα αυτό το ωμέγα στο ενδιαφέρων; ) . Δεν ήταν ο αγαθός οικογενειάρχης που εξαπατήθηκε από τον Ταρτούφο. Ήταν ένας δυνατός άντρας της αστικής τάξης που προσπαθούσε να κρύψει τις δικές του απατεωνιές. Ίσως ο Οργκόν να είναι μεγαλύτερος υποκριτής από τον Ταρτούφο, και σαν ήρωας έχει πιο πολύ ενδιαφέον. Αν είχα μπροστά μου το Χειλάκη, θα τον ρώταγα πως και διάλεξε να υποδυθεί τον Ταρτούφο και όχι τον Οργκόν.... 

"Το ελάττωμα της υποκρισίας είναι πολύ της μόδας. Κι όταν ένα ελάττωμα είναι πολύ της μόδας, γίνεται αυτόματα μεγάλη αρετή" (απόσπασμα από την παράσταση που ερμηνεύει  η Ράνια Οικονομίδου, που είναι όμως από τον «Δον Ζουάν»)

Στο φινάλε του έργου, υπάρχει μια πολύ δυνατή breath taking σκηνή. Τη λες και σπλάτερ. Εχει ως σκηνοθετική άποψη το στοιχείο του κανιβαλισμού. Η σκηνή αυτή δίχασε την παρέα μου. Λίγο μας άρεσε, λίγο δε μας άρεσε λίγο μας σόκαρε, λίγο μας ξένισε. Αυτό που σκέφτομαι από χτες, σχετικά με την τελευταία σκηνή και το τέλος του Ταρτούφου που στο αυθεντικό κείμενο νομίζω απλώς τον βάζουν φυλακή,  είναι ότι ΝΑΙ δεν τους αρκεί απλώς η φυλακή, ίσως δεν αρκεί και να τον σκοτώσουν. Χρειαζόταν να τον αφανίσουν να τον κάνουν κτήμα τους να τον κατακτήσουν. Από την άλλη ίσως να είναι μόνο για την κορύφωση στο φινάλε… για να φύγεις με ανοιχτό το στόμα…

Ακόμα μια φορά φεύγω από το θέατρο προβληματισμένη και με μεγαλύτερα ερωτήματα από ότι όταν πήγα. Αλλά αυτό είναι η τέχνη. Γεννάει ερωτήματα δε βρίσκει λύσεις. Ένα είναι το σίγουρο:

Ταρτούφους έχουμε επειδή τους έχουμε αφήσει να μας χειραγωγούν. Βρίσκονται εκεί επειδή τους χρειαζόμαστε.