Το Μονόγραμμα

Στον Παράδεισο έχω σημαδέψει ένα νησί
Απαράλλαχτο εσύ
κι ένα σπίτι στη θάλασσα
Με κρεβάτι μεγάλο και πόρτα μικρή
Έχω ρίξει μες στ' άπατα μιάν ηχώ
Να κοιτάζομαι κάθε πρωί που ξυπνώ
Να σε βλέπω μισό να περνάς στο νερό
Και μισό να σε κλαίω
μες στον Παράδεισο

Το λουλούδι αυτό της καταιγίδας και,
Μ' ακούς;
Της Αγάπης
Μια για πάντα το κόψανε
Και δε γίνεται ν' ανθήσει αλλιώς,
Μ' ακούς;
Σ' άλλη γη, σ' άλλο αστέρι,
Μ' ακούς;
Δεν υπάρχει το χώμα
Δεν υπάρχει ο αέρας
Που αγγίξαμε ο ίδιος,
Μ' ακούς;
Και κανείς κηπουρός δεν ευτύχησε
Σ' άλλους καιρούς...
Από τόσον χειμώνα κι από τόσους βοριάδες,
Μ' ακούς;
Να τινάξει λουλούδι, μόνο εμείς,
Μ΄ ακούς;
Μες στη μέση της θάλασσας
Από μόνο το θέλημα της αγάπης,
Μ΄ ακούς;
Aνεβάσαμε ολόκληρο νησί,
Μ΄ ακούς;
Με σπηλιές και με κάβους κι ανθισμένους γκρεμούς
άκου, άκου
Ποιος μιλεί στα νερά και ποιος κλαίει -ακούς;
Ποιος γυρεύει τον άλλο, πoιος φωνάζει -ακούς;

Οδ. Ελύτης