Σχολικές γιορτές και ξεχειλωμένες αργίες

Πριν από λίγο καιρό είχαμε δυο γιορτές. Η μια εθνική η άλλη όχι. Αναφέρομαι φυσικά στην 28η Οκτωβρίου και στη 17η Νοεμβρίου. Η πρώτη "έπεφτε" καθημερινή και ήταν φυσικά αργία για τους πάντες. Η δεύτερη (17Ν) είναι αργία μόνο για τα εκπαιδευτικά ιδρύματα και έπεφτε Κυριακή! Τις παραμονές των αργιών αυτών, τα παιδιά κάναν γιορτή. Αυτό σημαίνει ότι πήγαν στο σχολείο για 1-1,30 ώρα και είπαν τραγουδάκια - σκετσάκια κτλ.


Να προλάβω να πω ότι θεωρώ ότι οι σχολικές γιορτές έχουν ύψιστη σημασία για την εκπαίδευση των παιδιών. Εκτός του ότι μαθαίνουν ιστορία, μαθαίνουν και έρχονται σε επαφή με την αξία του αγώνα, την αξία του να ορθωνει κανείς το ανάστημά του και στο να υπερασπίζεται τα πιστεύω του και τα ιδανικά του. Μέσα από τη σχολική γιορτή ο μαθητής μαθαίνει περισσότερα από όσα στις σχολικές ώρες και στα βιβλία, όταν φυσικά η γιορτή γίνεται σωστά. 

Ετσι έχουν τα δεδομένα. Ας πάμε τώρα στον προβληματισμό. Στο δικό μας σχολείο είχε αποφασιστεί ότι η γιορτή θα διαρκέσει 1,30 ώρα. .Ηταν ανάγκη να χαθεί μια ολόκληρη ημέρα για 1 ώρα γιορτή; Μετά τις 10 που σχολάσανε τί θα κάναν τα παιδιά ; Πώς δηλαδή αυτό το σχόλασμα νωρίτερα προσφέρει στον εορτασμό της συγκεκριμένης μέρας; Μετά οι δασκαλοι διαμρτύρονται ότι τα παιδιά που διοργανώνουν τη γιορτή είναι μόνα τους χωρίς ακροατήριο. Είναι δυνατόν μια οικογένεια με 2-3-4 παιδιά να ξεσηκωθεί να ετοιμάσει τα παιδιά μόνο για 1 ώρα και μετά πάλι να πάει να τα πάρει από το σχολείο;

Η απορίες μου είναι πολύ συγκεκριμένες χωρίς καμία ειρωνία και πραγματικά δηλωνω άγνοια. Παρακαλώ όποιον ξέρει παραπάνω να με διαφωτίσει:

1) Γιατί δεν εντάσσεται η γιορτή στο σχολικό καθημερινό πρόγραμμα αφιερώνοντας 1-2 ώρες στο τέλος της ημέρας για τη γιορτή και τα τραγουδάκια;
2) Δεδομένου ότι έρχονται Χριστούγεννα και σε πολλά σχολεία (όπως στο δικό μας που έχουμε σουπερ-δραστήριο σύλλογο γονέων) τα παιδιά καλούνται να φτιάξουν στολίδια και άλλες κατασκευές για το μπαζάρ του σχολείου. Γιατί δεν το συνδυαζουν να γίνουν αυτά σε μια μέρα;
3) Γιατί δεν οργανώνεται μια εκδρομή πριν ή μετά τη σχολική εορτή ώστε να συμπληρωθούν οι ώρες;
Από τα παραπάνω μου φαίνεται το πρώτο πιο εφικτό... 

Ξέρω τι σκέφτεστε!
Ολα τα χρόνια έτσι γίνεται τώρα θα αλλάξει;
Οταν πήγαινα εγω - πριν 20 χρόνια-  σχολείο κάναμε το πρώτο από τα προαναφερθέντα. Στην αρχή της ημέρας λίγο μάθημα, όχι κάτι φοβερό ή δύσκολο, μια και το μυαλό μας ήταν στη γιορτή, αλλά μια μικρή επανάληψη, ένα παιχνίδι κτλ  Εντάξει πήγαινα σε ιδιωτικό σχολείο αλλα τί μ'αυτό; Εφικτό δεν είναι; δεν είπα ότι κάναμε πισίνα τις πρώτες ώρες ωστε να είναι ανέφικτο για το δημόσιο.

Εδω υπάρχουν άλλα προβλήματα στον εκπαιδευτικό κλάδο, πιο σοβαρά σε αυτές τις 3 ώρες που χάνονται θα κολλήσουμε;
Υπάχουν θέματα που μπορούμε να επέμβουμε άμεσα και να αλλάξει κάτι την άλλη μέρα, και θέματα που θέλουν πιο πολύ και συνεχή προσπάθεια και θα αλλάξουν μακροπρόθεσμα. Ας αρχίσουμε από τα πρώτα

Ζούμε στην εποχή της οικονομικής κρίσης, που δεν είναι μόνο οικονομική, αλλα και αξιών και κοινωνικών αλλαγών. Αν επιλλέξουμε (γιατί επιλογή μας είναι) να φύγουμε από τη μιζέρια των ειδήσεων και να το δούμε σαν ευκαιριά να απεμπλακούμε από το μεσαίωνα του παρελθόντος που μας έφερε ώς εδω, τότε θα πάμε μπροστά και προς το καλύτερο.

Και για να μη μείνει έτσι αυτό το ποστ

Η Ερατώ λέει τον Εθνικό ύμνο στη γιορτή του παιδικού σταθμού

I love dyslexia

Σήμερα πήγα προσκεκλημένη με μια πολύ ιδιαίτερη ομιλία!

η ομιλία έγινε σε αυτόν τον πανέμορφο χώρο! τί λέτε μοιάζει με γραμματεία φροντιστηρίου;

Αλλά ας τα πάρουμε από την αρχή τα πράγματα. Υπάρχει ένας χώρος στο Χαλάνδρι που λέγεται I love dyslexia. Εκεί λοιπόν, παιιδά με δυσλεξία και όχι μόνο μαθαίνουν Αγγλικά με έναν καινοτόμο τρόπο που ποτέ τους φυσικά, δεν είχαν γνωρίσει στο παρελθόν. Το σχολείο εκεί είναι πραγματικά χάρμα οφθαλμών... Είναι αυτές οι φωτογραφίες που βλέπεις σε κάτι chain letters για το πώς εργάζονται οι υπάλληλοι της google... ε κάτι τέτοιο.

Με φοβερό design, πολύχρωμοι με ιδιαίτερη αισθητική αλλα και πολύ οικείοι χώροι. Ενιωθα σαν να θέλω να βγάλω τα παπούτσια μου και να περπατήσω στα χαλιά, αλλα ταυτόχρονα να σκαρφαλώσω και στους τοίχους! και όσο σκεφτόμουν ότι είναι ...φροντιστήριο.... αλλα όχι από αυτά που ξέρουμε ένα πολύ διαφορετικό! Οπως διαφορετικά είναι τα παιδιά με δυσλεξία. Εκεί έμαθα ότι δεν είναι κάποια αναπηρία η δυσλεξία. Μάλλον ήξερα ότι δεν  είναι αναπηρία, αλλα νόμιζα ότι είναι κάποιο "λάθος" που έχει συμβεί στον εγκέφαλο των ατόμων που την έχουν... μια λάθος σύνδεση... έλα που δεν είναι έτσι... η ομιλία της Αγγελικής Παππά ήταν διαφωτιστικότατη!

Τα παιδιά μπορούν να διαβάζουν σε περιβάλλον... (μη) φροντιστηριακό! όσο θέλουν όχι μόνο τις μέρες που έχουν μάθημα αλλα όποτε θέλουν, και φυσικά όχι μόνο αγγλικά αλλά ό,τι θέλουν

Ο εγκέφαλος είναι χωρισμένος σε δύο ημισφαίρια, το δεξί και το αριστερό. Αυτά τα δύο μπορεί να συνεργάζονται αλλά είναι τελείως διαφορετικά. Η Αγγελική μας είπε πολύ αναλυτικά τις διαφορες και τις ομοιότητες, Δείτε τί συγκράτησα εγω, με κίνδυνο να τα υπεραπλουστεύω:
Το αριστερό ημισφαίριο του εγκεφάλου είναι υπεύθυνο για όλα τα πρέπει, το διάβασμα, η οργάνωση, τα κουτάκια, το πρόγραμμα, η λεπτομέρεις, η παπαγαλία, η ασφάλεια, ο φόβος, το άγχος, το εγω,
Το δεξί από την άλλη είναι η τέχνη, το πολύχρωμο, η ζωγραφιά, το εμείς, η εκδρομή, η διαφορετικότητα, η ονειροπόληση, η εικόνα!
Σκεφτείτε λοιπόν ένα παιδί με κυρίαρχο το δεξί ημισφαίριο, που του μιλάει η δασκάλα και εκείνο κοιτάει από το παράθυρο, όχι επειδή τη "γράφει" αλλα επειδή προσπαθεί να κάνει αυτά που του λέει εικόνα, πώς το αντιμετωπίζει το σύστημα!!! Σαν παιδί που χαζεύει, που δυσκολεύεται που ... δεν μαθαίνει!

Αυτο το απλό και τοσο όμορφο πράγμα είναι λοιπόν η δυσλεξία, που στις μέρες μας και παλιότερα στον κόσμο των δασκάλων - χαρτογιακάδων ήταν κάτι ασχημο, ενώ το αντίθετο, δηλαδή οι άνθρωποι που είχαν ανεπτηγμένο το αριστερό ημισφαίριο δεν τους έλεγε κανείς αμουσους... ή και να τους έλεγε δεν εξετάζονταν στο σχολείο για αυτό!! Παρεμπιπτόντως η λέξη αυτή (δυσλεξία) πρέπει να επαναπροσδιορισθεί! Αυτο το "δυς-" πολύ με χαλάει!

Εφυγα βυθισμένη στις σκέψεις. Κατέληξα πολύ νωρίς , από την αρχή της ομιλίας. ότι (δυστυχώς) είμαι στο 80% των ανθρώπων που έχουν ισχυρό το αριστερό ημισφαίριο, αλλα δίνω ευκαιρίες και στο δεξί μου!
αυτό πρέπει να κάνουμε και στα παιδιά μας. Εχουμε πολλές πιθανότητες (8/10) να έχουμε παιδιά με ανεπτυγμένο αριστερο, ας τους "εκπαιδεύσουμε" να ασκούν και το δεξί.. Και εσείς γονείς που ανήκετε στους "δεξιούς" απολαυστε το ταξίδι στο όνειρο δίπλα σε τόσο φωτισμένους ανθρώπους βάζοντάς τους λίγο σε σειρά που τους είναι τόσο δύσκολο!

και φυσικά πάλι ακούστηκε η υπερτατη συμβουλή, το Α και το Ω των απανταχού παιδαγωγών, αυτό που πρέπει να λέω στον εαυτό μου πάντα...
"να ακούω χωρίς να μιλάω.... "

Το Zampple το ξέρετε;;

Αγαπημένη μου blogoγειτονιά γειά σας!

Τί σας έχω σήμερα;;  κάτι καινούργιο πολύ καινούργιο που οι περισσότερες δεν έχετε ακούσει ξανα

Πρόκειται για το zampple store, που είναι μια λέσχη καταναλωτών στο κέντρο της Αθήνας.
Μπορούν να πάνε εκεί μόνο μέλη, και παίρνουν δωρεάν πρϊόντα, που καλούνται να δοκιμάσουν και να κρίνουν αργότερα στο site του zampple.

Ετσι έχεις την ευκαιρία μια φορά το μήνα, να κάνεις τη βόλτα σου σε αυτό το πολύ καλαίσθητο club, να γνωρίσεις νέα προϊ/οντα, και να τα αποκτήσεις δωρεάν. Η μάλλον όχι εντελώς δωρεάν γιατί υπάρχει συνδρομή που είναι 30 ευρώ για ένα εξάμηνο, που αντιστοιχεί δηλαδή σε 5 ευρώ το μήνα! Τα προίόντα που παίρνεις είναι ανάλογα με το πόσο καιρό είσαι μέλος κτλ αλλα το λιγότερο ειναι 5 οπότε, ακόμα και οικονομικά συμφέρει :)

Δείτε στο video τί πήρα εγω.

Αν γραφτείτε και χρησιμοποιήσετε το mail μου (euapap@yahoo.gr) θα ανεβείτε κατηγορία.

Περιμένω εντυπωσεις
και εσείς που έχετε γραφτεί να μου πειτε εντυπωσεις και ό,τι δεν ξέρω ακόμα και εγω :) μια και ήταν η πρώτη μου εμπειρία