Την Παρασκευή 8 Ιανουαρίου είχαμε πάει με το Αννάκι στο ΙΚΕΑ. Επαιζε με μια φίλη της στον παιδότοπο του εστιατορίου στον 1ο όροφο, και εγω συζητούσα με μια δικιά μου φιλη. Ξαφνικά τη βλέπω να κλαίει και θορυβούμαι (δεν κλαίει συχνά όταν χτυπάει). Η φίλη μου τρέχει κοντά και εγω ακολουθώ ψύχραιμη. Η φίλη μου μου λέει "έχει αίματα" και εγω παγώνω... αρχίζουν τα χέρια μου να τρέμουν. Το αίμα τρέχει από το κεφάλι της, από την αριστερή πλευρά μέσα από τα μαλλιά. Η μπλούζα και το φανελάκι της αρχίζουν και ποτίζουν με αίμα.. εγω ανησυχώ υπερβολικά και ζητάω από μια υπάλληλο να μας πάει στο Α' βοηθειών. Την παρακαλώ να μην δείχνει την ανησυχία της γιατί η Αννα δεν είχε εικόνα, παρα μόνο ότι πόναγε. Σε όλη τη διαδρομή έκλαιγε ... το μωράκι μου. Εγω της μίλαγα ήρεμα και της έλεγα ότι πρέπει να τη δει ο γιατρός.
Στο Α'βοηθειών, καλέσαν ασθενοφόρο για να πάμε στο ΕΚΑΒ στο αεροδρόμιο. Ευτυχώς το αίμα είχε σταματήσει. Φτάνοντας εκεί, την παρέλαβε ένας πολύ γλυκός γιατρός που την κράταγε όλο αγκαλιά. Της έκανε ράμματα :( Εγω δεν έμεινα σε όλη τη διάρκεια δίπλα της γιατί είχα τάσεις λιποθυμίας, και δεν έπρεπε με τίποτα να τα χάσω... Οταν μου μίλαγε, πήγαινα δίπλα της κατευθείαν. Είχε σταματήσει να κλαίει, μονο που φώναζε "ααα!!πονάω!!" και μου ράγιζε την καρδιά..
Μόλις τελειώσαμε (μου φάνηκε αιώνας) μου είπαν ότι είναι πολύ παλικάρι και τους βοήθησε πολύ που στεκόταν ακίνητη.
Πήγαμε πίσω στο ΙΚΕΑ και μας κεράσαν παγωτό.. τα είχαμε σχεδόν ξεχάσει όλα....
Στη συνέχεια το πρόγραμμα ήταν να συνεχίσουμε με την παρέα για μια ακόμα συνάντηση που η Αννα περίμενε πώς και πώς. Τη ρώτησα πολλές φορές αν θέλει να το αναβάλουμε και να πάμε σπίτι και αρνιόταν. Δεν ήθελα να την προκαταβάλλω αρνητικά και συνεχίσαμε το πρόγραμμά μας. Η όρεξή της ήταν πολύ καλή, το ίδιο και η διάθεσή της.
Ο παιδίατρος που του τηλεφωνησα μου είπε να μην πάρει αντιβίωση παρόλο που έτσι μου είχαν πει στο ΕΚΑΒ.
Προς το τέλος της μέρας με ρώτησε να της αφηγηθώ τι έγινε, αλλα είδα ότι τα επίμαχα σημεία δεν ήθελε ακόμα να τα συζητήσουμε.
Την επόμενη μέρα, ξαναπεράσαμε από το σημείο για να πάμε στο αεροδρομιο. Τη ρώτησα αν θέλει να ξαναπάμε στο ΙΚΕΑ όταν έρθουμε Αθήνα και μου είπε "ναι". Τη ρώτησα αν θέλει να πάμε με την παρέα που είχαμε πάει και μου είπε, "Ναι, μόνο που να περιμένουμε να μεγαλώσει λίγο η .... γιατί είναι μικρή και με χτυπάχει και με σπρώχνει, χωρίς να το καταλαβαίνει". ...
Οταν ήρθαμε στο νησάκι μας, αφηγηθηκαμε την περιπέτειά μας στον μπαμπά, που δεν είχε ενημερωθεί μέχρι εκείνη τη στιγμή. Ηταν πολύ πιο ψύχραιμος και με βοήθησε να δω τα πράγματα με άλλο μάτι.. Πέρασε και το πρώτο 24ωρο και όλα μια χαρά.
Να πάει και να μην ξανάρθει αυτή η μέρα
Παρόλαυτά, είμαστε καλά (όλοι) και σας στέλνουμε τα φιλιά μας!!
4 σχόλια:
Είναι ένας από τους φόβους μου μη μου συμβεί κάτι παρόμοιο... Μπράβο που το χειρίστηκες ψύχραιμα ήταν πολύ σημαντικό... Πάντως λίγο πολύ συμβαίνουν αυτά, απλά το δύσκολο είναι γιατί τα παιδάκια μας είναι σε τόσο τρυφερή ηλικία και τρομάζουμε.
ασε Φιλιώ.. μη σου τύχει ποτέ!! και μη νομίζεις δεν το χειρίστηκα και πολύ ψύχραιμα, έτρεμα ολόκληρη και ήμουν έτοιμη να λιποθυμήσω
ειλικρινά και μόνο διαβάζοντας αυτα που γραφεις,στεναχωρέθηκα που χτύπησε το κοριτσάκι σου.Αλλα την μια στιγμη παιζουν και σε δευτερόλεπτα κατι παει στραβα και να τα χτυπήματα.
Μπράβο ομως που ήσουν ψύχραιμη..γιατι εγώ με το παραμικρο τα χάνω και ειναι λάθος γιατι η μικρη κλαιει πιο πολύ...αλλα εχουμε και τον μπαμπα που πάντα μεγαλοποιει οτι συμβαίνει..αστα..
Ασε, σου λεώ δεν ήμουν καθόλου ψύχραιμη, παρόλο που συνήθως είμαι!!
αχ να πάει και να μην ξανάρθει.. Κόψαμε και τα ράμματα και σε όλο αυτό το διάστημα έχω ακούσει πολύ πιο άσχημες ιστορίες και στην ιδέα του τί θα είχαμε πάθει... ευησυχάζομαι... αχχ
Δημοσίευση σχολίου