Θέατρο: Οι Γάτες του Andrew Lloyd Webber

Χτες πήγαμε στο Μπάντμιντον να παρακολουθήσουμε το μιούσικαλ του Andrew Lloyd Weber "γάτες"

Πρόκειται για ένα κλασικό έργο που παίζεται στο Broadway πολλά χρόνια συνεχόμενα με μεγάλη επιτυχία. Στις audition που είναι πολυπληθείς και γίνονται κάθε τόσο (μάλιστα υπαρχει συγκεκριμένη ομάδα που αναλαμβάνει τις οντισιόν κάθε τόσο και ανακοινώνει συγκεκριμένες ημερομηνίες για κάθε ρόλο). Εκεί επιλέγονται οι κορυφαίοι τραγουδιστές και χορευτές για να ενσαρκώσουν έναν από τους 35 ήρωες των γατών.

Αν παρακολουθήσεις την παράσταση αυτή, καταλαβαίνεις ότι έχεις την τιμή να βλέπεις μπροστά σου τους κορυφαίους των κορυφαίων! Οπως καταλάβατε έμεινα εντυπωσιασμένη, μαγεμένη, πολλές φορές άφωνη με ανοιχτό το στόμα! 

Ας το πάρουμε από την αρχή. Δεν ξέρω αν είχατε διαβάσει αυτό το άρθρο. Η Άννα που είναι τώρα 7,5 χρόνων από τότε που ήταν 1,5 έτους είχε πόρωση με το cats. Το βλέπαμε σε DVD κάθε μέρα επί χρόνια... φυσικά ξέρουμε όλους τους ρόλους απέξω, τη μουσική, τις πιρουέτες, πού βγαίνει ο καθένας που τραγουδάει, που σηκώνει το χέρι, μέχρι ανατριχιαστικών λεπτομεριών! Οποτε πήγαμε πολύ πολύ προετοιμασμένοι. Περιμέναμε ότι δε θα μας αρέσει τόσο γιατί το DVD είναι οπωσδήποτε πιο άρτιο γιατί επιδέχεται διορθώσεις κτλ. 

Κάθε άλλο! Ηταν τόσο συγχρονισμένοι, τόσο σωστοί, οι φωνές τους κρυστάλλινες, ακόμα και πάνω στο χορό, δεν τους ξεφευγε ούτε ένα ημιτόνιο! Ακόμα και όταν οι γάτες έφευγαν από τη σκηνή και ερχόντουσαν να "πειράξουν" τον κόσμο, ο καθένας τραγουδούσε στον τόνο του! Πόσο δύσκολο είναι αυτό !! Δηλαδη αν το σκεφτείς... ένας πχ βαρίτονος όπως ο Μανγκοτζέρυ, δίπλα με τη Τζεμάιμα μου είναι σοπράνο αφού κάνουν τις πιρουέτες στη σκηνή να ανεβαίνουν τα σκαλιά του θεάτρου πηγαίνοντας προς τον κόσμο χωρίς να χάνουν στο τραγούδι! 

Μπορώ να μιλάω ώρες για αυτό το αριστούργημα!! να πω για τη Γκριζαμπέλα που όταν τραγούδησε το Memory έκανε το θέατρο να σείεται με τη φωνή της! Επίσης πολύ δυνατή ήταν η στιγμή που τραγούδησαν ένα κομμάτι του Memory στα ελληνικά και όλο το θέατρο ξέσπασε σε χειροκροτήματα!

Περάσαμε καταπληκτικά, και μέχρι σήμερα έχω τον Ραμ Ταμ Τάγκερ μέσα στα αυτιά μου!