Εβδομάδα 32η, περιμένοντας την αδερφή

Επιτέλους ήρθε η ημέρα της άδεια;ς, από 12 Απριλίου λοιπόν είμαι επισήμως αδειούχος με άδεια τουκετού. Ηρθαμε στην  Κω, χωρίς να αντιμετωπίσουμε κανένα πρόβλημα στο αεροπλάνο, ούτε που με ρώτησε κανείς πόσο έγκυος είμαι.

Η Άννα έχει πάρει πολύ σοβαρά το ρόλο της μεγάλης αδερφής.
Με προσέχει πολύ, με σκεπάζει, με βοηθάει να σηκωθώ από το κρεβάτι, μου πιάνει ό,τι πεφτει στο πάτωμα, μου φέρνει νερό (είτε της ζητάω είτε όχι), δε με αφήνει να πιώ κοκα κόλα γιατί φοβάται μην πάει μέσα στο σακουλάκι που είναι το μωρό..
Μου λέει "Δε θα είναι πολύ γλυκούλι;;" "εγω πάντως θα το ζουλάω", "δε θα έχει πολύ γλυκούλια χεράκια;;"
Επίσης έχει εκφράσει επιθυμία να βρει εκείνη όνομα για το μωρό. Μετά από σκέψη μας ανακοίνωσε ότι "θα την ονομάσω Παναγιώτα", μετά έλεγε Φραουλίτσα, μετά Σοφία και τώρα έχουμε ξαναγυρίσει στο Παναγιώτα... σταθερή αξία. Παρόλο που της έχω εξηγήσει ότι είναι σειρά του μπαμπά να αποφασίσει όνομα για αυτό το μωρό και θα το αφήσουμε  εξ ολοκλήρου πάνω του, εκείνη επιμένει....Παναγιώτα
Οταν θυμώνει μου λέει ότι δε μ΄αγαπάει και ότι δεν αγαπάει ΟΥΤΕ το μωρό. Την πρώτη φορά που μου το'πε της είπα ότι είναι δικαίωμά της να αγαπάει ή να μην αγαπάει όποιον θέλει και ότι δεν είναι υποχρεωμένη να αγαπάει κανέναν. Αυτό μάλλον τη χαλάρωσε και δε μου το ξαναπε.

Για να δουμε ... όταν θα καταφτάσει το νέο μέλος, τί θα λέει