Γιατί έγινα μαμά;

Διαβάζοντας το άρθρο της Ολίβιας, διάφορες σκέψεις ήρθαν στο μυαλό μου και είπα να τις καταγράψω για να τις βάλω σε μια σειρά, όχι πως θα τα καταφέρω, πάλι σκόρπια θα γράψω, αλλα... έτσι και αλλιώς ο τελικός του μουντιάλ είναι σουπα!

Πάω πίσω λίγο λιγότερο από 5 χρόνια. Σεπτέμβριος του 2005, ένα μήνα μετά το γάμο μας μαθαίνω ότι είμαι έγκυος... Το ήθελα μεν, αλλα όχι τόσο γρήγορα... θυμάμαι τον εαυτό μου στο λεωφορείο να γυρνώ από το πανεπιστήμιο συζητω με την καθηγήτρια του μεταπτυχιακού μου, εγω καθιστή λόγω της κατάστασής μου και εκείνη όρθια, και να της λέω ότι μέσα στη μεγάλη μου χαρά νιώθω και λίγο μπερδεμένη, ψιλοανάμικτα συναισθήματα μια και ... δεν είναι σωστό το τάιμινγκ... και μου έλεγε ότι ποτέ δε θα είναι σωστό το τάιμινγκ.. σίγουρα πάντα θα έχεις πράγματα να κάνεις.

Οι στόχοι μου έχουν αλλάξει άρδην! 180 μοίρες!! η μέρα με τη νύχτα! Κάποτε ήμουν πιο καριερίστρια, είχα όνειρα για την επαγγελματική μου δραστηριότητα, για την πρόοδό μου ως επιστήμονας, σκεφτόμουν καριέρες, διδακτορικά, εξωτερικά.. και τί δεν είχα ονειρευτεί! σκεφτόμουν τον εαυτό μου να δουλεύει ώρες ατελείωτες νυχθημερόν και γοητευόμουν! και εκεί κολλάει η στροφή των 180 μοιρών.... μετά έγινα μαμά, ήρθε η αννα. Πιστεύω πως τότε η ζωή μου απέκτησε νόημα (;;), είδα τον κόσμο με άλλο μάτι, οι προτεραιότητές μου άλλαξαν, οι επαγγελματικές φιλοδοξίες πήραν τη βαλίτσα τους και μας άφησαν ανεπισστεπτί...τα όνειρά μου ήταν να ζω στην εξοχή, να μενω πολλές ώρες με την κόρη μου, να μαθαίνουμε διάφορα πράγματα μαζί, να της δείχνω αυτά που ξέρω, να κάνουμε βόλτες! Για κάθε δουλειά, το κριτήριο ήταν το πόσες ώρες θα έλειπα από το σπίτι, για λίγες ώρες πήγαινα, για πολλές όχι.

Απέκτησε τότε νόημα η ζωή μου;;;Δύσκολη απάντηση. Σίγουρα θα'χε νόημα η ζωή μου όπως  και να μου τα'χε φέρει η μοίρα. Θα'μουν ευτυχισμένη;; Υποθετικό πολύ ερώτημα αλλα πιστεύω θα'μουν. Η θα προσπαθούσα να'μαι. Θα'ταν αλλιώς η ζωή μου;; Οπωσδήποτε.. αλλιώς, αλλα όχι οπωσδήποτε χειρότερα. απλώς αλλιώς. διαφορετική. Σε καμία περίπτωση δε νιώθω ότι μου στέρησε τίποτα. Πολλά πράγματα μπορείς να κάνεις ακόμα και με το παιδί σου. Βόλτες, εκδρομές, ταξίδια γίνονται μεν με άλλους ρυθμούς, αλλα σίγουρα μπορείς να συνεχίσεις να κάνεις και να μην κλειστείς στο σπίτι. 
Πιστεύω λοιπόν, οτι τωρα είμαι πιο ολοκληρωμένη. Ολοκλήρωση σου προσφέρουν τα παιδιά, το βρήκα. Ευτυχία δεν είναι η σωστή λέξη γιατί και ως άτεκνη θα μπορούσα να είμαι ευτυχισμένη αλλα όχι ολοκληρωμένη. Είμαι καλύτερος άνθρωπος, προσέχω πολύ τη συμπεριφορά μου κατά κύριο λόγο στα παιδιά και κατεπέκταση στους άλλους ανθρώπους. εχω αποκτήσει σε μεγαλύτερο βαθμό ανησυχίες σχετικά με το περιβάλλον (φυσικό-οικονομικο-κοινωνικό) και ατενίζω το μέλλον από άλλη σκοπιά, πιο υπεύθυνη.
Είναι ο προορισμός του ανθρώπου να κάνει παιδιά;; Σε καμία περίπτωση. Ο προορισμός του ανθρώπου είναι να κάνει τον εαυτό του ευτυχισμένο και να προσφέρει και στους γύρω του. Να προσφέρει ένα μικρό λιθαράκι για να προοδεύσει η ανθρωπότητα. Δεν περιλαμβάνει παιδιά όλο αυτό το πρότζεκτ. Τουλάχιστον όχι πάντα ;)


Στο αν είναι αγχωτικό να είσαι γονιός, το μόνο σίγουρο είναι ότι παυεις να κοιμάσαι ήσυχος. Γενικώς έχεις μια "έννοια" καραμελένια, συνέχεια να περιφέρεται στον αέρα. Είναι πάντα εκεί, τί και αν κοιμούνται, τί και αν είναι με έμπιστο πρόσωπο.. η έννοια είναι εκεί... δεν απαλάσσεσαι με τίποτα...
Για το μέλλον έχω κάνει φιλότιμες προσπάθειες να πιστεύω και έχω σκηνοθετήσει και προγραμματίσει να μην τις αγχώσω ποτέ για το τί θα κάνουν επαγγελματικά και γενικότερα στη ζωή τους. Θέλω να μεγαλώσω ανθρώπους ελεύθερους που να μπορουν να κάνουν 100% ελεύθερες επιλογες. Πιστεύω ότι τις αξίες τις ζωής κάποιος τις διδάσκει με έργα και με συνήθειες, όχι με λόγια. Δε θέλω να πω ποτέ ότι θα είναι ευτυχισμένη αν γίνει επιστήμονας, αν πάει στο πανεπιστήμιο. Με τρομάζει η ιδέα να πάρω εγω μια τόση  μεγάλη ευθύνη για τη ζωή της, ασε που δεν ξέρω αν είναι και σωστή. Είναι μια απόφαση που πρέπει να παίρνει ο καθένας για τον εαυτό του, σύμφωνα με τις εμπειρίες του και τα βιώματά του. Μόνο έτσι η επιλογή είναι ελεύθερη. Θέλω να της περάσω την αγάπη για τη γνώση, για το διάβασμα, αλλα χωρίς να της το πω και να την πιέσω συναισθηματικά...
έτσι κι αλλιώς η καταπίεση είναι μορφή βίας. Δεν είναι;;
αχ... ας δω λίγο το ματς και τα ξανασυζητάμε σε καμια 15αριά χρόνια χεχε